W latach sześćdziesiątych XX wieku polski teatr zaczął odnosić ogromne sukcesy w świecie. Europę zachwyciły dwa zjawiska teatralne powstałe w Polsce: Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego i staropolskie przedstawienia Kazimierza Dejmka. Rosła popularność polskich autorów – Witolda Gombrowicza, Sławomira Mrożka i Tadeusza Różewicza. Ponadto grupa polskich reżyserów – Erwin Axer, Kazimierz Dejmek, Jerzy Jarocki, Konrad Swinarski –zaczęła regularnie pracować w zagranicznych teatrach.
Dla Axera pierwszą możliwością zaprezentowania się poza Polską był udział Kordiana w III Festiwalu Teatru Narodów w Paryżu (1956). Był to wyjazd o charakterze państwowym, reprezentacyjnym. Decyzja o wyjeździe zapadała na najwyższym szczeblu. Przyjęcie we Francji było mieszane.
Kilka lat później zaproszenia do współpracy przyszły – niemal rok po roku – ze Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego (1962–1963). Jednak dopiero w drugiej połowie lat sześćdziesiątych Axer zaczął otrzymywać regularne zaproszenia do pracy w Niemczech czy Holandii. Okoliczności początków swej zagranicznej kariery – premiera Tanga w Schauspielhaus w Düsseldorfie (1966) na zaproszenie dyrektora tamtejszej sceny, Karla Heinza Strouxa – przedstawiał z dystansem: „Dostałem tę propozycję tylko dlatego, że byłem Polakiem i mówiłem po niemiecku. Szukali kontaktów z Polską, mieli na to specjalne fundusze”. Premiera była początkiem niemieckiej kariery zarówno reżysera, jak i dramatopisarza.
W 1973 roku wyreżyserował Święto Borysa Thomasa Bernharda, pierwszą premierę tego autora w wiedeńskim Burgtheater. Dzięki sukcesowi przedstawienia nawiązał stałą współpracę z tą sceną, która trwała do roku 1985. Kolejnym polskim reżyserem, który będzie pracować w Burgu, był Grzegorz Jarzyna (2006–2007, dwie premiery).
W latach siedemdziesiątych pracował na przemian w Teatrze Współczesnym i teatrach zagranicznych. Od roku 1970 do zakończenia dyrekcji wyreżyserował jedenaście przedstawień w Warszawie i jedenaście przedstawień za granicą. Przez całe lata osiemdziesiąte reżyserował tylko w Austrii i w Niemczech. „Moje względne powodzenie w Niemczech – tłumaczył reżyser – polegało na tym, że nie uprawiałem niemieckiego typu reżyserii. Byłem «eksporterem» z Polski, a nie «importerem»”.
Reżyser zdobywał uznanie nie tylko dyrektorów teatrów, ale i dramatopisarzy. Na zaproszenie uznanych autorów przygotował dwie prapremiery: Śmierć planety Friedricha Dürrenmatta w Schauspielhaus w Düsseldorfie (1970) i Tryptyk Maksa Frischa – najpierw w Warszawie (1980), potem w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu (1981).
W dokumencie biograficznym Sprawy teatralne Erwina Axera reżyser sumował: „Trzeba pamiętać o tym, że ja jedną trzecią co najmniej przedstawień, które w życiu zrobiłem, zrobiłem za granicą z aktorami obcymi. I wtedy tylko w wyjątkowych wypadkach tak się inwestuje, jak w kraju. To znaczy, nie ma sensu, żebym ja go [aktora] zmieniał całkowicie, skoro i tak później nie będę mógł tej pracy kontynuować. Ze dwa, trzy razy w życiu tak działałem i to nawet z pewnym powodzeniem. Pierwsze to było to, co w ogóle tę całą – jeśli to tak określić – karierę zagraniczną ufundowało – to było Tango Mrożka, gdzie w ciągu ośmiu tygodni myśmy tych aktorów przenicowali. I to zauważyli wszyscy. Do pewnych granic tak pracowałem w Wujaszku Wani w Monachium, nie zdając sobie z tego sprawy, że mam do czynienia z wybitnymi aktorami, z którymi nigdy nie odważyłbym się później tak postępować. A ja traktowałem ich dość brutalnie, co Niemcy bez przykrości przyjmują. I to dało pewne rezultaty. Na ogół jednak pracując za granicą staram się – tak jak robi wielu reżyserów zresztą w Polsce też – raczej komponować z tego, co w nich gotowego znajduję”.
19–21 czerwca 1956 – zespół Teatru Narodowego wyjeżdża na występy do Paryża, gdzie w Teatrze Sarah Bernhardt w ramach III Festiwalu Teatru Narodów pokazuje Kordiana Słowackiego w reż. Erwina Axera.
15 kwietnia 1962 – reżyseruje Wesele Wyspiańskiego w Institute for Advanced Studies in the Theatre Arts w Nowym Jorku.
26 czerwca 1963 – reżyseruje Karierę Artura Ui Brechta w Akademickim Wielkim Teatrze Dramatycznym im. Gorkiego w Leningradzie
2–10 maja 1964 – Teatr Współczesny w Warszawie na gościnnych występach w Aldwych Theatre w Londynie; pięć razy zagrano Dożywocie Fredry (reż. Jan Kreczmar) i trzy razy jednoaktówki Mrożka (reż. Konrad Swinarski). Ze względu na blokadę ze strony Heleny Weigel nie dochodzi do skutku pokaz Kariery Artura Ui Brechta.
18 stycznia 1966 – reżyseruje Tango Mrożka w Schauspielhaus w Düsseldorfie.
3 października 1967 – reżyseruje Androklesa i lwa Shawa w Toneelgroep Ensemble w Amsterdamie (premiera w Eindhoven).
13 stycznia 1968 – reżyseruje Trzy siostry Czechowa w Schauspielhaus w Düsseldorfie.
6 grudnia 1969 – reżyseruje Dwa teatry Szaniawskiego w Akademickim Wielkim Teatrze Dramatycznym im. Gorkiego w Leningradzie
10 listopada 1970 – reżyseruje Śmierć planety Dürrenmatta w Schauspielhaus w Düsseldorfie
22–28 kwietnia 1971 – na zaproszenie Festiwalu Rassagne Internazionale dei Teatri Stabile Teatr Współczesny pokazuje we Florencji Matkę Witkiewicza (reż. Erwin Axer) i Play Strindberg Dürrenmatta (reż. Andrzej Wajda). Axer otrzymuje nagrodę za reżyserię Matki.
27 stycznia 1972 – reżyseruje Matkę Witkiewicza w Schauspielhaus w Düsseldorfie
28 sierpnia 1972 – reżyseruje Wujaszka Wanię Czechowa w Kammerspiele w Monachium
2 lutego 1973 – reżyseruje Święto Borysa Bernharda w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
wrzesień 1974 – Erwin Axer zostaje odznaczony medalem im. Kainza przyznanym przez władze Wiednia za nawybitniejsze przedstawienie sezonu Święto Borysa Thomasa Bernharda.
19 października 1974 – reżyseruje Marię Stuart Schillera w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
21 stycznia 1976 – reżyseruje Końcówkę Becketta w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
14 października 1977 – reżyseruje Mewę Czechowa w Burgtheater w Wiedniu
3 czerwca 1979 – reżyseruje Nasze miasto Wildera w Akademickim Dramatycznym Wielkim Teatrze im. Gorkiego w Leningradzie
jesień 1979 – Erwin Axer otrzymuje Dyplom Ministerstwa Kultury ZSRR
22 października 1979 – reżyseruje Jana Gabriela Borkmana Ibsena w Schauspielhaus w Zurichu.
14 czerwca 1980 – reżyseruje Marzycieli Musila w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
1 lutego 1981 – reżyseruje Tryptyk Frischa w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
15 maja 1982 – reżyseruje Amfitriona von Kleista w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
24 lutego 1983 – reżyseruje Do Damaszku Strindberga w Bayerisches Staatsschauspiel w Monachium
18 listopada 1983 – reżyseruje Korowód Schnitzlera w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
1 lutego 1985 – reżyseruje Sceny ze Schnitzlera w Hochschule der Künste w Berlinie Zachodnim
4 grudnia 1985 – reżyseruje Vincenza i przyjaciółkę znakomitych mężów Musila w Burgtheater na scenie Akademietheater w Wiedniu
1 lutego 1987 – reżyseruje U celu Bernharda w Schlosspark-Theater w Berlinie Zachodnim
8 grudnia 1987 – reżyseruje Na dnie Gorkiego w Schiller-Theater w Berlinie Zachodnim
29 lipca 1990 – reżyseruje Emigrantów Mrożka w Schiller-Theater w Berlinie Zachodnim (premiera na festiwalu w Bregencji)
24 listopada 1990 – reżyseruje Gdy wstaniemy z martwych Ibsena w Thalia Theater w Hamburgu
6 lutego 1992 – reżyseruje Mein Kampf Taboriego w Thalia Theater w Hamburgu